مداخله بیوتین در تست‌های آزمایشگاهی.

دکتر شاهرخ مستور تهرانی

پیش‌زمینه

در تست‌های آزمایشگاهی که از مکانیسم‌های اتصال استرپتاویدین- بیوتین استفاده می‌کنند، این احتمال وجود دارد که تحت تأثیر غلظت‌های بالای بیوتین در گردش قرار گیرند‌ و این امر به ترتیب موجب تداخل مثبت و منفی در ایمونواسی بیوتینیله رقابتی و نارقابتی (ساندویچ) می‌شود. مصرف مکمل‌های بیوتین با دوز زیاد با اهداف آرایشی و زیبایی و یا به دلایل مرتبط با سلامتی، باعث جلب توجه نسبت به تداخل بیوتین در تست‌های آزمایشگاهی شده است. گزارش‌های موردی و پژوهش‌های in vivo نشان می‌دهند که مصرف مکمل بیوتین می‌تواند باعث ایجاد خطاهای بالینی قابل‌توجهی در برخی ایمونواسی‌های بیوتینیله شود.

محتوا

این مقاله آکادمی AACC به‌منظور فراهم آوردن راهنمایی برای متخصصان آزمایشگاهی و پزشکان در راستای پیشگیری، شناسایی و مدیریت تداخلات بیوتین ارائه شده است. در پژوهش‌های in vivo و in vitro نشان داده شده است که غلظت بیوتین موردنیاز برای ایجاد تداخل، بسته به نوع آزمایش و سازنده، متفاوت است. این مقاله شامل بحث‌هایی پیرامون مکانیسم‌های بیوتین برای ایجاد تداخل در ایمونواسی، فارماکوکینتیک و نتایج مطالعات in vitro و in vivo است و همچنین نمونه‌هایی از تست‌هایی که مشخص شده که تحت تأثیر غلظت زیاد بیوتین قرار می‌گیرند، ذکر شده‌اند. این مقاله همچنین توصیه‌های راهنمایی‌کننده‌ای را برای کمک به متخصصان آزمایشگاهی و پزشکان در شناسایی و پرداختن به تداخل بیوتین در تست‌های آزمایشگاهی ارائه می‌دهد.

بیوتین (ویتامین B7) کوآنزیمی است که در فرآیندهای متابولیک متعدد از جمله متابولیسم کربوهیدرات، سنتز اسیدهای چرب، کاتابولیسم آمینواسید و گلوکونئوژنز دخیل است. انستیتوی پزشکی، مصرف روزانه بیوتین را µg30 توصیه می‌کند. اگرچه گنجاندن بیوتین در مولتی‌ویتامین‌های بدون نسخه رایج است‌، اما مصرف مکمل بیوتین معمولاً ضروری نیست زیرا بیوتین در مواد غذایی متعددی (به‌عنوان مثال گوشت، ماهی، آجیل، غلات، تخم‌مرغ و لبنیات) یافت می‌شود.

دوزهای بالاتر از ۳۵ بیوتین (حدود 3333 برابر مقدار توصیه‌شده روزانه [یعنی µg100000 یا mg100]) بدون نسخه پزشک در دسترس است و در انواع مختلفی از وضعیت‌های بالینی از جمله دیابت، اختلالات لیپیدی، کمبود بیوتینیداز، کمبود کربوکسیلاز و نوروپاتی محیطی و همچنین برای سلامت مو، ناخن و پوست استفاده می‌شود. اگرچه هیچگونه شواهد بالینی که استفاده از بیوتین با دوز بالا برای مسائل زیبایی را پشتیبانی کند وجود ندارد، اما کارآزمایی‌های بالینی در حال انجام، نقش درمانی احتمالی بیوتین به میزان روزانه mg 300 در کاستن پیشرفت عوارض ناشی از بیماری مولتیپل اسکلروز پیشرونده و عودکننده را برجسته ساخته‌اند.

همچنین بیوتین یک واکنشگر ضروری در کاربردهای بیوشیمیایی است. اتصال آن با آویدین (به‌عنوان مثال استرپت‌آویدین)، یکی از قوی‌ترین پیوندهای غیرکووالانسی است که از سال‌های دهه 1970 در مطالعات بیوشیمیایی مورد استفاده قرار گرفته است. بسیاری از تست‌های آزمایشگاهی که توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده (FDA) تأیید یا تشریح شده‌اند، ایمونواسی‌هایی هستند که در مکانیسم سنجش خود از اتصال بیوتین و استرپت‌آویدین استفاده می‌کنند (به‌عنوان مثال ایمونواسی‌های بیوتینیله شده). اتصال قوی آنها به‌ویژه برای تقویت و استخراج خوانش سنجش مفید است که توانایی سنجش در تشخیص مقادیر یا غلظت‌های کمتر آنالیت را افزایش می‌دهد، تعداد مراحل موردنیاز برای اندازه‌گیری آنالیت را کاهش می‌دهد و امکان اندازه‌گیری سریع‌تر مولکول‌های زیستی موردنظر را فراهم می‌کند.

غلظت طبیعی بیوتین موجود در گردش خون حاصل از رژیم غذایی و متابولیسم طبیعی، برای ایجاد تداخل در ایمونواسی بیوتینیله بسیار کم است. گزارشی وجود ندارد که نشان دهد بیوتین در مولتی‌ویتامین‌های بدون نسخه (با دوزهای حداکثر mg ۱) باعث تداخل در ایمونواسی می‌شود؛ با این حال، مصرف مکمل‌های بیوتین با دوز بالا (به‌عنوان مثال بیشتر مساوی mg ۵) منجر به افزایش قابل‌توجه غلظت بیوتین در گردش می‌شود که می‌تواند در ایمونواسی‌های بیوتینیله معمول تداخل ایجاد کند. شواهد این تداخل‌ها در گزارش‌های موردی، چه در مطالعات in vivo (بررسی شرکت‌کنندگان در مطالعه) و چه مطالعات in vitro (افزودن بیوتین به نمونه خون در آزمایشگاه) مانند آنچه در اینجا توضیح داده شد، شرح داده شده است.

در نوامبر 2017، FDA یک اطلاعیه ایمنی صادر کرد که به عموم مردم در مورد اینکه مکمل بیوتین ممکن است در تست‌های آزمایشگاهی اختلال ایجاد کند، هشدار می‌داد. امکان دخالت بیوتین در برخی از سنجش‌ها ممکن است قابل‌توجه باشد، به‌گونه‌ای که یک مطالعه مشخص کرد که تقریباً ۷% از بیماران بخش اورژانس دارای غلظت بیوتین در گردش بیش از ng/mL 10 (بیش از nmol/L 40/9) هستند.

مکانیسم‌های تداخل بیوتین

مکانیسم‌های تداخل بیوتین در ایمونواسی‌های بیوتینیله را می‌توان در زمینه چگونگی استفاده از بیوتین و استرپت‌آویدین در ایمونواسی‌های بیوتینیله توضیح داد. عموماً ایمونواسی‌ها به‌صورت رقابتی یا غیررقابتی (ساندویچ) طبقه‌بندی می‌شوند. به‌طورکلی، اتصال استرپت‌آویدین- بیوتین طی انکوباسیون سنجش برای متصل ساختن آنتی‌بادی‌های بیوتینیله شده -در ایمونواسی‌های ساندویچ- یا آنتی‌ژن‌های بیوتینیله شده- در ایمونواسی‌های رقابتی- به سطوح مغناطیسی پوشیده‌شده با استرپت‌آویدین ( beads) استفاده می‌شود. هنگامی که یک نمونه بیولوژیکی حاوی بیوتین بیش از حد باشد، بیوتین برای اتصال به سطوح مغناطیسی پوشیده از استرپت‌آویدین با آنتی‌بادی‌ها یا آنتی‌ژن‌های بیوتینیله‌شده رقابت می‌کند و در نتیجه باعث کاهش به دام انداختن آنتی‌بادی‌ها یا آنتی‌ژن‌های بیوتینیله‌شده می‌شود.

بیوتین اضافی در ایمونواسی ساندویچ باعث ایجاد نتایج کاذب پایین‌تر از مقدار واقعی می‌شود، زیرا سیگنال سنجش به‌طور مستقیم با غلظت آنالیت متناسب است. در ایمونواسی‌های رقابتی، بیوتین اضافی باعث ایجاد نتایج کاذب بالاتر از مقدار واقعی می‌شود زیرا سیگنال سنجش نسبت عکس با غلظت آنالیت دارد. جزئیات دقیق‌تر در ارتباط با تداخل بیوتین در سایر نشریات به‌طور گسترده‌ای شرح داده شده است. شایان ذکر است که ایجاد تداخل توسط بیوتین اضافی موجود در نمونه خون، در ایمونواسی‌هایی که از اتصال بیوتین و استرپت‌آویدین در مکانیسم سنجش خود استفاده نمی‌کنند یا از یک کمپلکس استرپت‌آویدین بیوتین متصل‌شده به واکنشگرها پیش از انکوباسیون با نمونه‌های خون استفاده می‌کنند، محتمل نیست.

فارماکوکینتیک بیوتین

غلظت‌های طبیعی بیوتین در گردش خون به‌طور معمول، در افرادی که دوز توصیه‌شده روزانه µg ۳۰ را مصرف می‌کنند، ng/mL 0/1 تا 0/8 است. بیوتین پس از مصرف به‌سرعت جذب شده و در طی 1 تا 2 ساعت حداکثر غلظت پلاسمایی را نشان می‌دهد. دوز خوراکی mg 10، که معادل برخی از بالاترین دوزها در محصولات بدون نسخه است منجر به حداکثر غلظت پلاسمایی در محدوده ng/mL 55 تا 140(nmol/L 225- 573) می‌شود؛ درحالی‌که دوزهای خوراکی 100 میلی‌گرمی منجر به حداکثر غلظت پلاسمایی در محدوده ng/mL ۳۷۵ تا ۴۵۰ (nmol/L 1535- ۱842) می‌شوند. در این شرایط تجمع بیوتین رخ می‌دهد و مصرف روزانه و متوالی دوزهای مشخص، نشان می‌دهد که غلظت در حال گردش بیوتین در روز هفتم دو برابر بیشتر از همان زمان در روز اول است.

تجزیه و تحلیل داده‌ها نشان می‌دهد که پس از 3 روز مصرف ثابت بیوتین، غلظت آن به حالت پایدار (steady- state) می‌رسد. در افراد سالم، غلظت‌های پایین ا بیوتین به‌سرعت از گردش خون پاکسازی می‌شود- نیمه‌عمر حذف تقریباً ۲ ساعت- درحالی‌که آزمایش‌های انجام‌گرفته بر روی دوزهای بالا، نیمه‌عمری تا 18/8 ساعت را نشان می‌دهد. یک مطالعه فارماکوکینتیک از افراد به‌ظاهر سالم مشخص کرد که غلظت‌ بیوتین موجود در خون می‌تواند به ترتیب در 1، ۵/۵، 20، 108 و 146 ساعت پس از مصرف دوزهای خوراکی بیوتین به میزان 1، 5، 10، ۱۰۰ و ۳۰۰ میلی‌گرم، به کمتر از ng/mL ۲۰ (nmol/L 81/9) کاهش یابد؛ با این وجود، تأخیر در پاکسازی بیوتین و یا غلظت بالاتر بیوتین در گردش ممکن است در کسانی که اختلال در عملکرد کلیوی دارند، مشاهده شود.

خلاصه‌ای از گزارش‌های موردی

گزارش‌های موردی مربوط به تداخل بیوتین در تست‌های آزمایشگاهی (جدول 1) در سراسر جهان (ایالات متحده، چین، اروپا، آمریکای جنوبی، استرالیا، نیوزلند و کشورهای خاورمیانه) گزارش شده است و می‌تواند همه سنین (از نوزادان تا بزرگسالان مسن) و هر دو جنس را دربر بگیرد. درمان مولتیپل اسکلروز و تصحیح نقایص ارثی در متابولیسم، بیشترین دلایل ذکرشده برای مصرف بیوتین در گزارش‌های منتشرشده از تداخل بیوتین است. در اکثر این موارد، تداخل بیوتین با هورمون محرک تیروئید (TSH) و دیگر آزمایش‌های مربوط به عملکرد تیروئید رخ داده است؛ بقیه موارد شامل سایر آزمایش‌های مربوط به غدد درون‌ریز مانند هورمون پاراتیروئید (PTH)، هورمون آدرنوکورتیکوتروپیک، پرولاکتین، تستوسترون و کورتیزول هستند. در بسیاری از این گزارش‌های موردی، هنگامی که بیمار مصرف بیوتین را متوقف ساخت، با ایجاد تغییرات قابل‌توجه در نتایج آزمایشگاهی متأثر شده از بیوتین اضافی، تداخل بیوتین تأیید شد.

خلاصه‌ای از مطالعات in vivo

یک استراتژی معمول برای بررسی تداخل بیوتین در تست‌های آزمایشگاهی، انجام مطالعات in vivo با طراحی متقاطع (crossover) است که در این‌گونه بررسی‌ها، از شرکت‌کنندگان قبل (حد پایه) و بعد از مصرف بیوتین نمونه خون گرفته می‌شود. با استفاده از این طرح مطالعه، Wijeratne و همکاران، Trambas و همکاران، Lim و همکاران و Biscolla و همكاران ثابت کردند یک دوز منفرد بیوتین (به‌عنوان مثال mg 10-300) در داوطلبان سالم می‌تواند در تست‌های آزمایشگاهی مشخصی (به‌عنوان مثال تیروکسین آزاد [T4]، تریودوتیرونین آزاد [T3]، تیروگلوبولین، دهیدرو اپی‌اندروسترون سولفات [DHEAS]، استرادیول، تستوسترون، فریتین، پروژسترون، ویتامین B12، آنتی‌ژن اختصاصی پروستات [PSA]، هورمون پاراتیروئید [PTH]، هورمون لوتئینی‌کننده و هورمون محرک فولیکولی [FSH]) تداخل ایجاد کند.

Li و همکاران نشان دادند كه در 6 داوطلب سالم كه به مدت 7 روز mg10 بیوتین در روز مصرف کردند، مداخله مرتبط با بیوتین در ۹ سنجش، شامل TSH، T3 کل، T4 آزاد، T3 آزاد PTH، NT-proB-NP و ۲۵- هیدروکسی ویتامین D از ۲۳ سنجش ایمونواسی بیوتینیله ارائه‌شده توسط 3 تولیدکننده (Roche، Ortho Clinical Diagnostics، Siemens) مشاهده می‌شود.

بیوتین عمدتاً از طریق ادرار دفع می‌شود، بنابراین احتمال مداخله در تست‌های ایمونواسی ادراری نیز نگران‌کننده است. برای این منظور، ویلیامز و همکاران، تداخل بیوتین را در 7 تست بارداری گونادوتروپین جفتی انسانی مختلف ادرار بررسی کردند و نشان دادند که تست انجام‌شده بر روی ادرار جمع‌آوری‌شده از یک داوطلب غیرباردار ۲ تا ۴ ساعت پس از مصرف mg ۱۰ بیوتین، قادر به ایجاد خط کنترل (control line)_(در استریپ تست حاملگی) نیست. این نتیجه به احتمال زیاد ناشی از تداخل با فرآیندی است که در آن استرپت‌آویدین فیکس شده به یک رنگ بیوتینیله‌شده متصل می‌شود تا خط کنترل را نمایش دهد.

خلاصه‌ای از مطالعات in vitro (spiking)

اگرچه مطالعات in vivo برای آنالیت‌هایی که به‌طور معمول در نمونه‌های بیمار وجود دارند، کارایی مناسبی دارند، اما این مطالعات برای ارزیابی تداخل آنالیت‌هایی که به‌طور عادی وجود ندارند یا فقط در شرایط خاص فیزیولوژیکی (مانند گنادوتروپین جفتی انسان در دوران بارداری) یا شرایط پاتولوژیک (به‌عنوان مثال تومورمارکرها در طول سرطان) وجود دارند، مؤثر نیستند. برای این آنالیت های اخیر، مطالعات in vitro کاربردی‌تر است. مطالعات in vitro، برای بررسی تداخل بیوتین از طریق اندازه‌گیری نمونه‌های بیمار با غلظت مشخصی از آنالیت پس از افزودن مقادیر مشخص بیوتین انجام شده است.

سه یافته کلی از این مطالعات به‌دست‌آمده است:

اول آنکه میزان تداخل بیوتین مستقیماً با مقدار بیوتین اضافه‌شده به نمونه مرتبط است- یعنی هرچه غلظت بیوتین از آستانه تداخل بیشتر باشد، تداخل شدیدتر است.

دوم، یک آزمایش ممکن است درجات متفاوتی از تداخل را نسبت به تولیدکنندگان مختلف نشان دهد و این با مطالعات in vivo سازگار است؛ به‌عنوان مثال، در مطالعات in vitro برای ایمونواسی TSH، با استفاده از بیوتین به مقدار 6 و 15 نانوگرم در میلی‌لیتر (24/6 و 61/4 نانومول در لیتر)، مداخله منفی بیوتین به میزان تقریباً ۷% و 10% به ترتیب در Vitros 5600 و Roche Elecsys رخ داد، درحالی‌که برای ایجاد یک اثر قابل مقایسه با دو مورد قبل در ایمونواسی Siemens Vista LOCI TSH، مقدار ng/mL ۳۰۰ (nmol/L ۱۲۲۸) بیوتین لازم بود. همچنین در حضور ng/mL 400 بیوتین، ایمونواسی‌های رقابتی Siemens LOCI و Roche Elecsys برای T4 آزاد، به ترتیب تحت اثر مثبت ۲۶ و ۱۱۴۶ درصدی قرار گرفتند.

سوم اینکه درجه تداخل بیوتین در یک آزمایش نسبت به آزمایش دیگر در یک پلتفرم ایمونواسی مربوط به یک تولیدکننده واحد، متفاوت است. Willeman و همکاران ثابت کردند که غلظت بیوتیـــــــن معادل ng/mL ۴۰۰ (nmol/L ۱۶۳۷) در ایمونواسی رقابتی Siemens Vista LOCI برای استرادیول و T3 آزاد، به‌ترتیب منجر به اثر مثبت ۵۲ و 866 درصدی می‌شود.

یافته‌های مقالات تحقیقی در مورد تأثیر غلظت آنالیت بر روی مقدار تداخل بیوتین متناقض هستند؛ به‌عنوان مثال Meany و همکاران نشان دادند كه بزرگی تداخل بیوتین در غلظت‌های بین 5 تا 160 نانوگرم در میلی‌لیتر مستقل از سطوح PTH اندازه‌گیری‌شده با Roche Elecsys (یعنی ۳۳ و ۴۸۷ نانوگرم در لیتر) است. در مقابل، Trambas و همکاران نشان دادند که مقدار تداخل مثبت ناشی از حضور ng/mL 500 بیوتین در ایمونواسی رقابتی Roche Elecsys برای استرادیول، به‌موازات افزایش استرادیول در محدوده ۱۸ تا ۴۹۹ پیکومول بر لیتر، در بازه ۳۴۲۸% تا 292% تغییر می‌کند. با این حال، این نتایج باید با احتیاط تفسیر شوند، زیرا این مطالعه بیوتین را تنها در یک غلظت واحد یعنی ng/mL 500 (معادل غلظت مشاهده‌شده در خون ۲-۱ ساعت بعد از مصرف mg 100-300 بیوتین) مورد بررسی قرار داد؛ در نتیجه، ممکن است مطالعات جامع‌تری برای بررسی تأثیر غلظت آنالیت بر میزان تداخل بیوتین موردنیاز باشد.

توصیه‌هایی از جانب FDA و تولیدکنندگان تست‌های تشخیصی in vitro

FDA در اطلاعیه‌های ایمنی خود در سال ۲۰۱۷، توصیه‌های جامعی را در رابطه با تداخل بیوتین به مصرف‌کنندگان‌، ارائه‌دهندگان مراقبت‌های سلامتی، پرسنل آزمایشگاه و تولیدکنندگان تست‌های آزمایشگاهی ارائه کرد. این توصیه‌ها، برآمده از توصیه‌هایی بود که تولیدکنندگان قبلاً در حمایت از افزایش ارتباط بین همه طرفین در مورد مصرف بیوتین و مکمل‌های حاوی بیوتین قبل از انجام تست‌های آزمایشگاهی ارائه داده بودند. FDA افزایش شمار پیامدهای منفی ناشی از تداخل بیوتین را گزارش کرد اما به دلیل ناقص بودن داده‌‌ها، یک چهارچوب زمانی مشخص برای عدم مصرف بیوتین قبل از جمع‌آوری نمونه برای تست‌های آزمایشگاهی را توصیه نکرد.

با توجه به گستردگی و تعداد تست‌های آزمایشگاهی مورد استفاده، FDA توصیه می‌کند که در صورت بروز هرگونه سؤال و مشکل در مورد تداخل بیوتین، آزمایشگاه‌های بالینی باید با تولیدکنندگان تست تماس بگیرند. توصیه می‌شود تولیدکنندگان از حداقل ng/mL ۱۲۰۰ بیوتین برای بررسی تداخلات احتمالی و تعیین کمترین غلظت بیوتین که می‌تواند باعث ایجاد تداخل حائز اهمیت از نظر بالینی در تست‌هایشان شود، استفاده کنند. FDA راهنمایی اختصاصی در مورد آستانه تداخلی که باید معنی‌دار تلقی شود، ارائه نکرد اما بیشتر تولیدکنندگان انحراف 10% را به‌عنوان آستانه معنی‌دار از نظر آنالیتیک، اختصاص داده‌اند.

در حالت ایده‌آل، تولیدکنندگان سنجش‌هایی که به بیوتین حساس هستند را اصلاح می‌کنند و همچنان به پشتیبانی مشتری در این زمینه ادامه می‌دهند. این ممکن است شامل استفاده از آنتی‌بادی‌های از پیش کمپلکس‌شده (precomplexed) یا سایر راه حل‌ها باشد. اخیراً یکی از تولیدکنندگان در پاسخ مستقیم به نگرانی‌ها در مورد تداخل بیوتین، سنجش TSH و تروپونین را اصلاح کرد. با توجه به اینکه به لحاظ زمانی، از طراحی اولیه ایجاد تغییرات تا اصلاح و تصویب دولت از ماه‌ها تا سال‌ها نیاز به زمان دارد، متخصصان آزمایشگاهی و پزشکان باید این مسئله را مدتی در ذهن داشته باشند.

توصیه‌های تولیدکننده

تولیدکنندگان کیت های تشخیصی، اطلاع‌رسانی‌ها (به‌عنوان مثال بولتن‌های آموزنده، اعلان‌های ایمنی میدانی، درج اطلاعات روی بسته‌ها، وبینارها و وبسایت‌ها) را به پرسنل‌ آزمایشگاه‌ها در مورد احتمال تداخل بیوتین افزایش داده‌اند؛ به‌عنوان مثال، یک بولتن اطلاعاتی که توسط Ortho Clinical Diagnostics منتشر شده است، به احتمال تداخل بیوتین در برخی از آزمایش‌های Vitros در نمونه‌هایی با غلظت بیوتین بیشتر از ng/mL2/4 (nmol/L 9/8) یا در نمونه‌های افرادی که µg/day 300 مصرف می‌کنند، اشاره کرده است. این شرکت برای ارزیابی مداخلات قبلی ناشی از بیوتین، بررسی گذشته‌نگر نتـــایج بیمار را توصیه نکرده است. در عوض،Ortho Clinical Diagnostics بر ارتباطات آزاد و گسترده بین آزمایشگاه‌ها و پزشکان برای شناسایی بیمارانی که نتایج آنها ممکن است تحت تأثیر تداخل بیوتین قرار گرفته باشد، تأکید کرده است.

Beckman Coulter یک اعلان ایمنی میدانی (field safety notification) را برای مشتریان خود صادر کرد که در مورد تداخل بیوتین با غلظت‌های بیش از ng/mL ۱۰۰ (nmol/L ۴۰۹)، تنها در 4 سنجش (T3 کل، تیروگلوبولین، T4 آزاد و پایش GI) هشدار می‌داد. Roche Diagnostics یک مطالعه فارماکوکینتیک (۵۴= n) با دوزهای 5 و 10 میلی‌گرم بیوتین انجام داد و مشخص شد که غلظت‌های در گردش بیوتین در همه شرکت‌کنندگان به ترتیب پس از 3/5 و ۸ ساعت به کمتر از ng/mL ۳۰ (nmol/L 122/8) افت می‌کند. بر اساس این یافته‌ها،Roche Diagnostics به بیماران توصیه می‌کند بعد از مصرف دوزهای ۱۰-۵ میلی‌گرمی، برای انجام تست‌های آزمایشگاهی، 8 ساعت دست نگه دارند. Siemens نیز مشتریان خود را در مورد احتمال تداخل بیوتین در سنجش‌های خاصی در دستگاه‌های ADVIA Centaur، Immulite، Dimension EXL و Dimension Vista آگاه ساخته است.

در جدول 2 آستانه‌های تداخل بیوتین یا درجه تداخل ایجادشده به‌واسطه بیوتین که از اطلاعات درج‌شده روی بسته‌بندی تست‌های آزمایشگاهی مبتنی بر ایمونواسی اکثر تولیدکنندگان- اما نه همه آنها- به‌دست‌آمده است، خلاصه شده است. این جدول به ذکر رایج‌ترین پلتفرم‌های ایمونواسی بسنده کرده است، زیرا ارزیابی همه سنجش‌ها از همه شرکت‌ها بسیار وقت‌گیر است. کاربران باید به آخرین اطلاعات درج‌شده روی بسته‌بندی محصولات تولیدکنندگان مراجعه کنند زیرا فرمولاسیون سنجش ممکن است به روز شده و تغییر یافته باشد.

توصیه‌هایی به آزمایشگاه‌ها و پزشکان

آزمایشگاه‌ها، پزشکان و بیماران باید ارتباط و تبادل اطلاعات خود را پیرامون تداخل بیوتین در تست‌های آزمایشگاهی مبتنی بر ایمونواسی بیوتینیله افزایش دهند. آزمایشگاه‌ها باید تعیین کنند که کدام‌یک از ایمونواسی‌ها ممکن است تحت تأثیر مداخله بیوتین قرار گیرند و پزشکان را از این یافته‌ها مطلع سازند. این ارتباطات ممكن است به روش‌های مختلفی انجام شود، از جمله استفاده از یادداشت‌های رسمی و بولتن‌های آزمایشگاهی و شركت در كنفرانس‌ها و دوره‌های بالینی. آزمایشگاه‌ها همچنین باید به دنبال این باشند که بیماران را در مورد احتمال مداخله بیوتین در نتایج آزمایشگاهی مطلع سازند. روش‌هایی برای این کار شامل استفاده از پلاکاردهای حاوی اطلاعاتی در مورد استفاده از بیوتین در مراکز سرپایی فلبوتومی است.

سیستم‌های مراقبت‌های سلامتی می‌توانند سؤالاتی در مورد استفاده از بیوتین و مکمل‌های غذایی در طی مراحل پذیرش بیمار بستری یا سرپایی را با بیماران مطرح کنند. پزشکان می‌توانند از بیماران در مورد استفاده از مکمل‌های غذایی از بیماران سؤال کنند و ارتباط و اهمیت آن را نیز توضیح دهید. سوابق بهداشتی الکترونیکی را می‌توان به روز ساخت تا هنگام درخواست آزمایشی که امکان مداخله بیوتین در مورد آن وجود دارد، به پزشک هشدار دهد. اگر نتایج تست‌های آزمایشگاهی بیمار مطابق با مشخصات بالینی وی نباشد یا اگر بیمار دوز بیوتین بیشتر از mg ۵ مصرف کرده است، پزشکان باید با آزمایشگاه تماس بگیرند. از آنجا که ممکن است هر روز صدها یا هزاران نمونه در یک آزمایشگاه مورد بررسی قرار گیرند، پرسنل آزمایشگاه اغلب به بازخورد پزشکان اعتماد می‌کنند تا به شناسایی مشکلات موجود در نتایج آزمایش کمک کنند.

آزمایشگاه‌ها ممکن است از روش‌های مختلفی برای تأیید موارد مشکوک به تداخل بیوتین استفاده کنند؛ از جمله استفاده از نمونه رقیق‌شده برای آزمایش، حذف بیوتین اضافی از طریق دانه‌های پوشیده‌شده با استرپت‌آویدین و اندازه‌گیری بیوتین از طریق کروماتوگرافی (LC-MS / MS) یا روش‌های دیگر. در حالت ایده‌آل، نمونه‌ای که مشکوک به تداخل بیوتین است باید با یک روش متفاوت آنالیز شود که در مکانیسم آن از بیوتین استفاده نمی‌شود. از طرف دیگر، آزمایشگاه ممکن است بعد از اینکه بیمار برای مدتی از مصرف بیوتین خودداری کرد، نمونه جدیدی را درخواست کند. توصیه می‌شود بیمارانی که 5 تا 10 میلی‌گرم بیوتین مصرف کرده‌اند، حداقل 8 ساعت قبل از جمع‌آوری خون برای تست‌‌های آزمایشگاهی دست نگه دارند.

ممکن است برای جلوگیری از تداخل در سنجش‌هایی با آستانه تداخل کمتر از ng/mL ۳۰ (nmol/L 122/8)، مدت زمان طولانی‌تر تا 72 ساعت لازم باشد. به‌جز در موارد خاص پزشکی، بیمارانی که درمان با دوز بالای بیوتین (بیشتر مساوی mg/day ۱۰۰) برای آنها تجویز می‌شود باید حداقل 72 ساعت قبل از جمع‌آوری خون از مصرف بیوتین خودداری کنند. به خاطر داشته باشید که مبتلایان به نارسایی کلیوی ممکن است غلظت بیوتین در گردش بالاتر و میزان پاکسازی طولانی‌تری را نشان دهند. گزارش نتایج بیمار پس از رقیق‌سازی یا حذف بیوتین توصیه نمی‌شود مگر اینکه این پروسه توسط آزمایشگاه اعتبارسنجی شده باشد.

خلاصه

افزایش استفاده از مکمل‌های بیوتین با دوز بالا در سال‌های اخیر، ایجاب می‌کند که متخصصان آزمایشگاهی و پزشکان از احتمال مداخله بیوتین در تست‌های مبتنی بر ایمونواسی بیوتینیله شده آگاه باشند. آزمایشگاه‌ها، پزشکان و بیماران باید برای اطمینان از نتایج دقیق آزمایشگاهی با یکدیگر همکاری کنند. آزمایشگاه‌ها گزینه‌های مختلفی برای شناسایی موارد مشکوک به تداخل بیوتین در نمونه‌ها در اختیار دارند، همچنین، دفع نسبتاً سریع بیوتین امکان پایش و پیگری سریع با نمونه جدید را فراهم می‌آورد.