تجهیزات منسوخ‌شده پزشکی
سارا درجزینی
کلیه مصنوعی Kolff-Brigham
ویلیام کولف پزشکی بود که در طی جنگ جهانی اول در هلند طبابت می‌کرد. در سال 1943 وی با استفاده از چوب، ضایعات فلزی و روکش سوسیس اقدام به ساخت یک کلیه مصنوعی کرد. این دستگاه شبیه یک طبل دوار بود که با غلاف‌های سوسیس پوشانده شده بود. او با این وسیله به درمان بیماران با نارسایی کلیه می‌پرداخت. اما وی تنها 16 مورد درمان موفق داشت.
اولین موفقیت وی در مورد یک زن 67 ساله بود که به علت سپتی‌سمی دچار نارسایی حاد کلیه شده بود. بعد از 11 ساعت درمان با این کلیه مصنوعی بیمار بهبود یافت.
در سال 1950 کولف به‌اتفاق خانواده‌اش به آمریکا مهاجرت کرد. وی به یک چهره شاخص در رشته مهندسی پزشکی تبدیل شد. دستگاه کلیه مصنوعی او توسط بیمارستان بوستون موردقبول واقع شد و در طی دهه 1950 به‌ویژه در جنگ کره به‌کرات مورداستفاده قرار گرفت.
سرنگ شیشه‌ای
استفاده از سرنگ در طبابت از قرن اول میلادی رواج داشته است، اما سرنگ شیشه‌ای برای اولین بار در سال 1948 به تولید انبوه رسید. سرنگ‌های شیشه‌ای بارها شستشو و استریل می‌شدند و به‌مرور زمان کدر و مات می‌گشتند. در سال 1951 یک محقق استرالیایی برای اولین بار سرنگ پلاستیکی را اختراع کرد که طی سال‌های بعد به تولید انبوه رسید و جایگزین سرنگ شیشه‌ای شد.
ریه آهنی
ریه آهنی دستگاهی بود که با ایجاد فشار منفی خارجی به انجام عمل تنفس کمک می‌کرد و در دهه 1950 استفاده گسترده‌ای داشت.
دانشمندان از اوایل 1600 میلادی در پی ساخت دستگاهی بودند که با ایجاد فشار منفی بتواند به فرایند تنفس در بیماران نیازمند کمک کند، اما تنها در سال 1926 بود که اولین دستگاه از این نوع ساخته شد و به‌طور وسیع مورداستفاده قرار گرفت. فیلیپ درینکر و لوئیس آگاسیز که هر دو استاد دانشگاه هاروارد بودند اولین ریه مصنوعی را اختراع کردند. اولین ریه آهنین جاگیر و سنگین بود. این دستگاه با استفاده از موتورهای الکتریکی و پمپ‌های هوا کارکردی شبیه به جاروبرقی داشت. پمپ‌های خلأ در داخل قفسه دستگاه ایجاد خلأ می‌کردند که موجب می‌شد بیمار درون دستگاه بتواند تنفس کند. طی سال‌های بعد از 1930 گونه‌های مختلفی از این دستگاه با حجم و وزن کمتر تولید شد.
ریه آهنی در درجه اول به‌منظور مداوای بیماران که با گاز ذغال سنگ مسموم شده بودند، ساخته شد، اما بعدها در طی همه‌گیری‌های فلج اطفال برای این بیماران نیز به‌طور وسیع مورداستفاده قرار گرفت. در اوج همه‌گیری‌های فلج اطفال، بیمارستان‌ها پر از دستگاه‌های ریه آهنین می‌شد.
بکارگیری تهویه مثبت با استفاده از لوله‌گذاری و تراکستومی باعث شد که رفته‌رفته ریه آهنین در دهه 1980 متروک گردد. در این روش قدرت نظارت بر بیمار بیشتر از وقتی است که او را داخل یک قفس آهنین می‌گذاشتند.
Syrette
سیرت در جنگ جهانی دوم استفاده وسیعی داشت. این وسیله ظاهری شبیه به چسب مایع داشت که درواقع کار سرنگ یک‌بار مصرف را انجام می‌داد. پرستاران در میادین جنگ از این وسیله برای تزریق مورفین به مجروحان جنگی استفاده می‌کردند. بعدها با پیدایش سرنگ یک‌بار مصرف کم‌کم سیرت نیز به فراموشی سپرده شد.
Jet Injector
جت اینجکتور یک وسیله تزریق بدون سوزن بود که با فشار هوا ماده موردنظر (واکسن) را به داخل جلد تزریق می‌کرد. این وسیله در دهه 1960 اختراع شد و توسط دولت آمریکا به‌طور وسیع برای واکسیناسیون آبله در آسیا و آفریقا مورداستفاده واقع شد. تا سال 1997 این دستگاه توسط وزارت دفاع امریکا استفاده می‌شد و در آن سال به دلیل ایجاد برخی نگرانی‌ها در خصوص انتقال عفونت کنار گذاشته شد. ازآنجایی‌که واکسن یا دارو توسط این دستگاه با فشار هوا تزریق می‌شد و درنتیجه پارگی کوچکی در پوست ایجاد می‌گردید، لذا احتمال ورود عامل عفونی از این طریق وجود داشت و مواردی از انتقال هپاتیت ب از این طریق گزارش شده بود.
دماسنج جیوه‌ای
تا قبل از اختراع دماسنج جیوه‌ای، از آب و الکل در دماسنج استفاده می‌شد. در سال 1714 دانیل گابریل فارنهایت نخستین دماسنج جیوه‌ای را اختراع کرد. در قرن نوزدهم اندازه دماسنج جیوه‌ای به حدود یک فوت می‌رسید و برای اندازه‌گیری دمای بدن یک شخص 20 دقیقه زمان لازم بود. در سال 1867، Thomas Clifford Allbutt دماسنجی طراحی کرد که طول آن فقط 6 اینچ بود و برای سنجش دمای فرد فقط 5 دقیقه زمان لازم داشت.
در دهه 1990 تولید دماسنج جیوه‌ای متوقف گردید. به علت سمیت شدید جیوه و خطر حمل‌ونقل آن استفاده از آن در مصارف پزشکی منسوخ گردیده است.
برای دانلود پی دی اف بر روی لینک زیر کلیک کنید
ورود / ثبت نام