ميكروآلبومين
دكتر حميد زارع
آنچه در وهله اول از تركيب ميكروآلبومين به ذهن متبادر مي‌شود يكنوع مولكول كوچك آلبومين است، اما واقعيت اين است كه اين عبارت به مفهوم مقادير كم آلبومين به كار مي‌رود. ميكروآلبومين فقط در ادرار سنجيده مي‌شود.
به طور سنتي پروتئين موجود در ادرار كه شامل آلبومينْ، گلوبولين و پروتئين تام هورسفال مي‌شود، عمدتاً توسط رسوب با اسيدهايي چون سولفوساليسيليك و تري‌كلرو استيك اندازه‌گيري مي‌شود. اين روشها حساسيت لازم براي آشكار‌سازي مقادير كم پروتئين را ندارند و تا 150 ميلي‌گرم پروتئين در ادرار 24 ساعته با روشهاي رسوب اسيدي نرمال تلقي مي‌شود. مقدار آلبومين در بين پروتئينهاي دفعي به طور طبيعي بين 20-10 ميلي‌گرم در 24 ساعت است ولي اهميت سنجش آن در بيماري‌هاي كليوي بيشتر است چرا كه بيشتر پروتئين دفعي در بيماران كليوي از نوع آلبومين مي‌باشد، به همين‌جهت واژه پروتئينوري و آلبومينوري در متون پزشكي معمولاً به‌طور مترادف به كار مي‌روند، لذا مي‌توان به طور كلي به سنجش آن اكتفا نمود.
روشهاي سنجش ميكروآلبومين:
به‌طور كلي دو دسته روش براي اندازه‌گيري ميكروآلبومين وجود دارند:
- روشهاي مبتني بر استفاده از رنگ‌ها مانند كوموسي بلو
- روشهاي ايمونولوژيك كه معمولاً از يك آنتي‌بادي منوكلونال بر عليه آلبومين استفاده مي‌شود و به صورت توربيدومتري يا كروماتوگرافي مورد استفاده قرار مي‌گيرد.
معمولاً روشهاي مبتني بر تركيب رنگي فاقد حساسيت و خصوصيت لازم جهت سنجش كمي بوده و بيشتر در روشهاي غربالگري مورد استفاده قرار مي‌گيرند.
اهميت باليني:
در ابتدا وجود ميكروآلبومينوري در بيماران ديابتي بررسي شد و گفته مي‌شود كه در بيماران ديابتي كه ميكروآلبومينوري بيش از حد طبيعي است احتمال ابتلا به نارسايي مزمن كليوي بيشتر است. اينك در مورد ساير بيماري‌هاي مزمن همچون پرفشاري خون نيز اين تصور وجود دارد، ضمن اينكه براساس برخي مطالعات احتمال ابتلا به بيماري‌هاي قلبي عروقي در كساني كه ميكرو آلبومينوري دارند بيشتر است.
براي اثبات ميكروآلبومينوري بايد 3-2 نوبت آزمايش در طي 6 ماه انجام شود و نتايج آنها بالاتر از حد طبيعي باشد. در اين صورت اين بيماران تحت مراقبتهاي بيشتر قرار مي‌گيرند و البته برخي اقدامات درماني جهت پيشگيري از نارسايي كليوي هم توصيه شده است
.
تست ميكروآلبومين براي چه كساني درخواست مي‌شود؟
براساس توصيه بنياد ملي كليه در امريكا، تمام بيماران ديابتي بين 12 تا 70 سال حداقل سالي يك بار بايد از نظر ميكروآلبومينوري چك شوند. اما انجمن ديابت آمريكا مي‌گويد در ديابت نوع يك 5 سال پس از تشخيص بايد به طور ساليانه و در ديابت نوع دو در ابتداي تشخيص اين تست انجام شود و سپس به طور ساليانه تكرار گردد.
بيماران مبتلا به پرفشاري خون نيز بايد به طور منظم از نظر ميكروآلبومينوري چك شوند.
ساير مواردي كه موجب افزايش آلبومين در ادرار مي‌گردند:
- ورزش
- عفونت ادراري
- ترشحات واژن
- دهيدراتاسيون
- وجود خون در ادرار
- تب
- نارسايي قلبي
- برخي داروها نظير آسپيرين، گلوكوكورتيكو استروئيدها و آنتي‌بيوتيك‌ها
نكته مهم: جهت جلوگيري از موارد مثبت كاذب موارد فوق را مد نظر داشته باشيد
نمونه:
اين آزمايش در نمونه رندم، نمونه صبحگاهي، نمونه دو ساعته يا نمونه 24 ساعته انجام مي‌شود. توصيه بر اين است كه ابتدا در نمونه صبحگاهي همزمان با سنجش كراتينين ادرار انجام شود. نسبت آلبومين به كراتينين ادرار تخمين بهتري از وضعيت دفع آلبومين نشان مي‌دهد.
مقادير نرمال:
- كمتر از 30 ميلي‌گرم آلبومين بر يك گرم كراتينين ادرار
| μg/min | mg/24 | mg/L | mg/g Creatinine | |
| Normal | < 20 | < 30 | < 20 | <24 |
| Microalbuminuria | 20 – 200 | 30 – 300 | 20 – 200 | 24-200 |
| Macroalbuminuria | >200 | > 300 | 200 | >200 |
https://www.mayoclinic.org/tests-procedures/microalbumin/about/pac-20384640
https://medlabnews.ir/%d8%a2%d8%b2%d9%85%d8%a7%db%8c%d8%b4-%d8%a7%d8%af%d8%b1%d8%a7%d8%b1/
برای دانلود فایل پی دی اف روی لینک زیر کلیک کنید
ورود / ثبت نام